Eveline blogt 1

Het was er een beetje ingeslopen. Onschuldig, casual. Wijntje bij het koken. Halfje nog eens bijschenken tijdens het eten. En ach gut, we doen er nog eentje op het bankie, als de kids op bed liggen. Ik kan gerust zeggen dat ik de laatste tijd (hiervoor dus), dagelijks wel een alcoholisch sappie naar binnen werkte. En met veel plezier hoor. Ik genoot. De december maand was helemaal te erg. Als ik me dan achteraf bedenk hoeveel wijntjes er op die weken naar binnen zijn gejast… uhm, laten we het er op houden dat het voedingscentrum er niet vrolijk van zou worden ;-). Ik zag de actie IkPas voorbij komen en dacht: oh ja, dat ga ik doen. Even terug naar alcoholvrij.

En begrijp me niet verkeerd… Ook ik ben al meerdere malen alcoholvrij geweest in mijn leven. Tuurlijk. Om te beginnen drie zwangerschappen lang. Tijden van borstvoeding. Tijden van griep. Tijden van-en-rondom een operatie. Maar dat was dan altijd alcoholvrij met een reden. Nooit zomaar. Nee, ben je mal. Bij ons in de vriendinnenclub kan alcoholvrij ook maar twee dingen betekenen: of je bent ziek (dus wat kom je dan eigenlijk doen?) of je bent zwanger. There is no in between. Dus ja. Toen ik kenbaar begon te maken in mijn omgeving dat ik mee ging doen met ‘Dry January’ heb ik menigmaal de vraag gekregen: “oeh, ben je zwanger?”, waarop ik op den duur maar begon te antwoorden met; “nee, dit zijn kerstkilo’s, geen zwangerschap!” (wat met mijn 54 kilo aan lichaamsgewicht nog steeds wel meevalt 😉 ).

Inmiddels alweer op 1/3 van de actie. Eitje. De eerste dagen na oud&nieuw vond ik zelf eigenlijk het lastigst. En niet lastig als in, dat ik de alcohol niet kon weerstaan, want daar zit ik niet mee, maar meer de bewustwording er van. Dat ik plots besefte hoe vaak ik nu “nee” zeg, in plaats van mijn normale “Ja”. Shocking. Sterker nog, de eerste paar dagen na oud&nieuw zei ik (uit gewoonte denk ik) in de vluchtigheid nog een paar keer “ja” op die aangeboden cava tijdens feestjes, maar er vervolgens gelijk achteraan: “oh nee, nee, nee, ik ben alcoholvrij deze maand”. En eerlijk is eerlijk: die alcoholvrije Hugo smaakt ook prima.

Ik ben er tot nu toe achter gekomen dat het me niet eens echt om de alcohol gaat, als wel om het heerlijke ritueel er van. Neem bijvoorbeeld na een dag hard werken: thuis komen, je eten klaar maken, een mooi glas uit de kast pakken, koude fles uit de koelkast, ‘m open te poppen… en dan je glaasje inschenken. Oh, hoe zalig. Nu doe ik dat nog steeds, alleen dan met alcoholvrije Chardonnay. En wat blijkt? De voldoening is het zelfde. Alleen mijn lever blijft adem halen. Toch prettig.

Enfin. We hebben nog zo’n 17 dagen te gaan. Eens kijken wat het me gaat brengen. Let’s do this.