Mooi mens!

Hallo dappere, stoere mensen. Dat is waar ik de introductie voor deze IkPas blog mee begon. Nu ik er zo over nadenk…. Is het wel zo stoer en dapper om te stoppen met alcohol? Ik vind van wel. Al denk ik dat niet iedereen dit zo ziet. Alcohol lijkt zo doodnormaal en breed geaccepteerd. Het hoort erbij, is gezellig. Maar wat als het niet meer zo gezellig is en het je gaat belemmeren in je gezondheid, je sociale leven en whatever? Deze eerste blog van mij zal een overdenking zijn over mijn soms ingewikkelde relatie met alcohol, persoonlijke uitdagingen in het leven en de rol van vrij gangbare opvattingen in de samenleving hierover.

In mijn intro schrijf ik over een interview wat ik in 2019 heb gegeven aan het Algemeen Dagblad over mijn eerste IkPas-periode. In het artikel vertel ik over mijn moeilijke verleden en hoe dat mij heeft gevormd tot de persoon die ik nu ben. In de periode dat ik het nodig had om hier steun en troost bij te krijgen, was dat niet zo vanzelfsprekend. Er werd toen nog niet zo makkelijk over gevoelens gesproken en al helemaal werd ‘de vuile was niet buiten gehangen’ … kortom, je had het moeilijk, vervelend, maar verder zoek je het maar uit.

Alcohol is voor mij een lange periode een ‘vriendje’ geweest.  Bang voor veroordeling en afwijzing, wat ik maar al te vaak had ervaren als ik me probeerde kwetsbaar op te stellen. Dit vriendje was er voor mij! Onvoorwaardelijk. Het veroordeelde me niet, wees me niet af en het hielp me om mij door de dagen heen te slepen, om me te verdoven, niet te hoeven voelen.

Wat voelde ik me waardeloos als er weer eens werd gezegd dat stoppen met drinken een kwestie van karakter was, dat je gewoon die knop om moest zetten. Makkelijk praten! Wat als je er geen andere manier ‘van omgaan met’ voor terug krijgt?

Ik wil absoluut niet dat deze blog een klaagzang wordt, ik goot het er zelf in. Mijn hoop is dat mensen herkenning in mijn verhaal vinden en er misschien wat uit kunnen halen.  In de jaren dat ik in de hulpverlening werkte, kwam ik zoveel mensen tegen die soortgelijke ervaringen hadden. Vooral in het begin van mijn carrière was het niet professioneel om over je eigen ervaringen en worsteling daarmee te praten. “Jij snapt niet wat ik bedoel, hoe ik me voel”, kreeg ik tijdens begeleidende gesprekken dan terug. Ik kon het dan wel uitschreeuwen: “Ik begrijp zo goed wat je bedoelt!”

Staan we samen niet veel sterker bij het idee dat je niet de enige bent en dat het helpt om je verhaal te delen? Ik denk dan niet direct aan wat voor ellende je allemaal is overkomen, maar vooral om stil te staan bij alles wat toch maar heeft gemaakt dat je nu het besluit hebt gemaakt om voor jezelf te gaan zorgen. Want dat is wat je eigenlijk doet door nu te passen. Het is een keuze die je toch maar maakt! Taboe, stigma en schaamte werken daar niet aan mee, houden je van successen af.

En dat is dan ook de reden dat ik mijn verhaal ben gaan delen in het AD, daarvoor al in mijn werk en nu in deze blog. Met de billen bloot, de schaamte voorbij! Het blijft een weg van vallen en opstaan, maar hoe ouder hoe wijzer, denk ik dan maar. En is het leven niet één grote leerschool?

Best waardeloos dat dezelfde ervaringen en uitdagingen uit mijn verleden soms ook nu nog in mijn nadeel door blijven werken. Jammer dat de focus vaak enkel op het probleem, de negatieve kant word gericht. Dat belemmert mij soms om op dezelfde, positieve weg door te gaan. Ik ervaar dit in mijn persoonlijke leven, zag het gebeuren op mijn werk, zie het nog maar al te vaak in de media. Mijn dates lopen gillend weg als ik iets loslaat over mijzelf… over dat stukje van mij. Zo jammer dat ze niet de hele Annet zien. Waarom niet het hele plaatje? Waarom niet de focus op de sterke kanten van iemand, hoe iemand zich heeft ontwikkeld en wat er voor mooie mensen onder die ‘stempel’ schuilen. Wees nieuwsgierig en luister!

En daarom begon ik dus met dappere, stoere mensen in mijn introductie. Nu terugkijkend moet daar ook nog bij komen te staan: mooi mens!