Blogger speaking

Ik ben Karin, 54 jaar, en ik mag de komende weken een blog schrijven in het kader van 40 dagen geen druppel.

Mijn leven is best lekker op orde met alle daartoe gewenste ingrediënten zoals een fijne plek om te wonen, goed gezelschap en leuk werk. Sinds 1 januari, na een half glas champagne om 0.00 uur, deed ik mee aan Dry January. Ik heb geen druppel meer gedronken en ervaren dat ik van iedere borrel en elk etentje uitstekend kan genieten zonder alcohol.

Spontaan heb ik halverwege die maand besloten ook weer te gaan sporten en om het drinken voortaan helemaal maar te laten… dus niet weer te beginnen na 31 januari. Via KortDroog eerst maar eens naar 40 Dagen Geen Druppel.

Na jaren van heel geregeld (en steeds geregelder) een wijntje, waar ik echt van kon genieten en dat ik ook nog met veel aandacht en genoegen proefde, wordt het tijd voor wat anders.

Die wijn werd toch een soort rode draad, al was het maar een dun draadje.

Geregeld denk ik nu over hoe het voelt om niet meer te mogen drinken waarop ik mezelf meteen weer corrigeer: Het is geen kwestie van niet mogen, maar steeds bewust bedenken of ik het echt wil. Als ik me voorstel hoe het eerste slokje zou smaken, realiseer ik me steeds vaker dat het net is als met roken (dat heb ik ook gedaan), het is niet alleen maar lekker.

Roken vond ik eerlijk gezegd qua smaak echt vies (ja, vraag me niet waarom ik het dan zo lang heb gedaan!). Wijn kan ik enorm lekker vinden, maar toch is er altijd een aspect aan de smaak, dat ik niet lekker vind. Misschien is dat wel mijn interne biologische wijsheid, mijn smaakpapillen die aangeven dat ik iets neem dat niet goed voor me is. Dat hoeft dus niet meer… mág wel…

Waar ik écht niet meer op zit te wachten is die wolk in mijn hoofd, dat wazige dat zich vrijwel meteen aandient. Weg helderheid, hallo wazigheid en slaperigheid…

En toch kwam er dan dat eerste moeilijke moment, toen ik binnenliep bij mijn gedeelde hobbystudio en iemand daar een fles bubbels had open getrokken.

“Heej Karin, neem ook een glas!” Toen ik vriendelijk bedankte, drong men aan en ik zag dat degene die het als eerste aanbood, tranen in haar ogen had.

Oeps! Hier wordt verdriet met elkaar gedeeld en met alcohol verdund. Ik kan steunen door ook een glas te nemen en als ik dat niet doe, onthoud ik haar mijn steun! Hoe zit het nu met gedeelde smart is halve smart?

De gedachten buitelden over elkaar heen.

In plaats van trots, omdat ik geen glas had aangenomen, liep ik met zwaar gemoed de deur weer uit met de vraag in mijn hoofd of ik nu een minder aardig mens was geworden…