Voordelen: openbaart u!

“Biertje Mars?….Oh nee das waar ook, jij staat natuurlijk droog”  Als in een boze droom trekt m’n maatje een blond schuimend biertje weg voor mijn uitgestoken hand, om deze in een en dezelfde beweging te ruilen voor een Jupiler 0.0.

Hans Kazan is er niks bij. Ik kijk verbluft naar buiten en zie rood-witte mannetjes over een plastic voetbalveld struinen…..rood-witte ieniemienie streepjes, daar waar ik gewend ben aan het echte stoere rood en wit op donkergroen gras. Even denk ik dat ik een figurant  in een foute B-film ben, maar ik bevind me echt op het Kasteel, bij een wedstrijd van Sparta. Ik ben in de war; als jongen van Zuid hoor ik hier niet te zijn, maar als trouwe Hertog volgeling is zo’n gecastreerde Belg helemaal not done. Ik haal mijn schouders op, pak het flesje lijdzaam beet en neem een slok. Het valt geeneens tegen. De rood-witten scoren…goh wat leuk. Ik kijk een beetje sneu naar mijn nepbiertje, maar ben inmiddels alle schaamte voorbij gehard als ik ben door 4 weken passen, 28 dagen van schampere opmerkingen en tientallen misplaatste geintjes.

In die kleine maand is er wel het een en ander veranderd.; was ik in het begin nog een buitenbeentje, met mijn grote bek natuurlijk vol in de schijnwerpers, durven nu steeds meer mede-passers uit de kast te komen. In eerste instantie wat schuchter (ach joh, zoveel dronk ik toch al niet) maar stukje bij beetje komen de echte verhalen tevoorschijn. De teneur van deze verhalen? Ongemerkt dronken we allemaal meer dan we wilden toegeven en ongemerkt bagataliseerden we de gevolgen. De actie van mijn kameraad is in dit licht ook typerend; 2 weken geleden had hij bij wijze van spreken het bier zelf in mijn mond gegoten, nu weet hij dat het me menens is. Passers zijn niet meer oubollig of suf…passers zijn verstandig en in toenemende mate krijgt de bewondering voor zoveel standvastigheid de overhand, en zoeken de niet-passers (hoe simpel is het om mensen te stigmatiseren) excuses voor hun zwakte. Passen is zo 2020!

Toen ik zondag erna fris opstond, en al voor het ontbijt een half marathonnetje had weggetikt, moest ik denken aan een gevleugelde uitspraak: “It provokes the desire, but takes away the performance” by William Shakespeare. Mijn training liep weer als het schijnende zonnetje en vrolijk genoot ik van elke meter en das wel eens anders geweest. Al lang voordat ik terug was, had ik Billy’s tekst aangepast en verbeterd: “Not drinking provokes the desire to run and improves the performance”……by Mars. Het is mij namelijk inmiddels klip en klaar dat mijn lijf, na de initiële afkickverschijnselen, gebaat is bij deze alcoholvrije maand. Ik slaap tevredener met dromen die me de andere ochtend nog bijstaan, heb geen kouwe plons in de zwemvijver meer nodig om wakker te worden (ik blijf dit trouwens wel doen, gewoon voor de lekkerigheid) en het lopen gaat gewoon soepeler. En heel stiekem, stukje bij beetje, kruipt de weegschaal richting de gewenste 81 kilo, dus ik ben (om maar in biertermen te blijven) toch een paar flesjes lichter geworden.

Daarnaast is het leuk te constateren, dat ik mensen heb weten te motiveren hun alcoholinname tegen het licht te houden. In mijn directe omgeving is er sowieso al een handvol dat zich achter mij heeft geschaard, en dit weekend kreeg ik een allerliefst mailtje van een dame die zich gesterkt voelde door mijn blogs. Zit ik hier tenminste niet voor de kat z’n k…viool met m’n tong tussen m’n tanden stukjes te schrijven. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit niet extra motiveert.

Okay en hoe nu verder? Na een stroeve start, ben ik steeds beter in mijn rol als passer terechtgekomen. Sterker nog; het is de afgelopen weken een deel van mijn leven geworden. Het schrijven van deze stukjes proza heeft hiertoe natuurlijk bijgedragen, omdat ik mij mede hierdoor bewuster ben geworden van wat ik tot mij neem. Over een paar dagen mag ik het bier alweer rijkelijk laten vloeien, maar ik heb me voorgenomen dit niet te doen. Zondag, na afloop van mijn Ultra-trail in Limburg ruim ik plaats in voor een paar biertjes, en wat wijntjes bij het diner, maar daarna is het meteen weer klaar tot het weekend erna. Daarnaast overweeg ik om mij weer aan te sluiten bij de volgende IkPas-periode die eind februari van start gaat, om deze vervolgens door te trekken naar zondag 17 mei; de dag dat ik fysiek en emotioneel uitgeput hoop te finishen in Vipava na een uurtje of 40 rennen door de bergen. Misschien mag ik dan wel weer stukjes schrijven, of misschien word ik gewoon een Anonieme Passer…we zullen zien. Het delen van mijn hersenspinsels heb ik in elk geval met veel plezier gedaan, en ik hoop dat jullie dit ook zo hebben ervaren. Mochten jullie mijn blogs enorm gaan missen, kun je me altijd nog volgen via mijn eigen Facebookpagnia https://www.facebook.com/praatjesopdepaadjes 

Wanneer je blij bent dat je eindelijk van me af bent…..meteen weer vergeten! En voor nu…..nog heel even doorbijten…die laatste paar dagen fixen we ook. We mogen trots zijn op onszelf en op elkaar!