Ik hoef niet te drinken

Nou ja joh, vandaag zit ik al weer op een kwart van mijn 100 dagen IkPas Challenge en ik heb tot nu toe nog niet één noemenswaardig moeilijk moment gehad. Saai hè?! En omdat ik al vaker aan IkPas heb meegedaan, komt het prettige gevoel van het niet ‘hoeven’ drinken van alcohol me bovendien heel bekend voor.

Klinkt dat raar, dat je niet ‘hoeft’ te drinken? Er is toch niemand die je dwingt om te drinken? Feitelijk niet nee! Maar het gebruik van alcohol is in onze maatschappij zo ontzettend normaal en ingeburgerd dat het soms bijna afwijkend voelt om ‘nee’ te zeggen tegen alcohol. Zeker in sociale situaties. Of ligt dat aan mij? Enkele decennia geleden had het roken zo’n zelfde positie en moet je nu eens kijken. Er zijn allerhande hulpmiddelen, cursussen en behandelingen om te stoppen met roken. Zou alcoholgebruik eenzelfde lot beschoren zijn? Is het denkbaar dat alcoholgebruik over tien of twintig jaar niet meer de norm is? Dat er in de komende jaren ook allerlei hulpmiddelen en behandelingen komen om van de alcohol af te komen? Als de toenemende deelname aan IkPas en DryJanuary tekenend zijn voor een bepaalde tendens, dan zou het zo maar kunnen. 

Bij mij persoonlijk ploppen de gedachten om alcohol ook na mijn IkPas-periode voortaan maar helemaal te laten staan steeds vaker op. Dat is niet nieuw, dat heb ik elke IkPas-periode nog gehad. Het is voor mij kennelijk veel gemakkelijker om alcohol helemaal te laten staan, dan om maat te houden. Wat ik ga doen na mijn persoonlijke challenge? Dat weet ik nog niet. Mijn ultieme doel is om af en toe van een lekker drankje te kunnen genieten zonder dat ik mezelf (voor mijn gevoel) meteen te buiten ga. Maar of dat voor mij een haalbaar doel is? Voorlopig mag ik nog 75 dagen geen alcohol te drinken om mijn kortetermijndoel te behalen en dat bevalt uitstekend. 

Eind vorige week kreeg ik via mijn contactpersoon bij IkPas de vraag of ik interesse had om aan te schuiven in het televisieprogramma 5 Uur Live van RTL4 bij een gesprek over goede voornemens. Als de opnamestudio bij mij om de hoek was geweest dan was ik daar best voor te porren geweest, maar aangezien de studio in Amsterdam zit en ik alleen al aan het heen en weer reizen een halve dag kwijt zou zijn, heb ik daar toch maar vriendelijk voor bedankt. Wel jammer, want als beginnende blogger had ik dan wel leuk materiaal gehad om over te bloggen. Sinds ik voor IkPas blog zie ik namelijk een duidelijke toename in het aantal bezoekers van mijn eigen website. Dat is onmiskenbaar de kracht van ‘exposure’ en daar ben ik heel erg blij mee. Want het is hartstikke leuk om te bloggen, maar als niemand het leest, dan ben ik bang dat mijn motivatie om te blijven schrijven wel een beetje op de proef wordt gesteld. Begrijp me niet verkeerd, ik schrijf in de eerste plaats echt omdat ik het gewoon erg leuk vind om te schrijven. Het bijhouden van een blog was net als het laten zetten van een tattoo één van de items op mijn bucketlist. Ik ben eraan begonnen zonder een bepaalde verwachting of een einddoel. Echter, het schrijven blijft denk ik alleen leuk als je datgene wat je schrijft, in mijn geval mijn persoonlijke ervaring met wat ik zoal doe om gelukkig, gezond, slim en duurzaam te leven, kunt delen met anderen. Daar komt de zorgverlener in mij toch een beetje om de hoek kijken. Ik hoop dat mijn lezers hun voordeel kunnen doen met wat ik schrijf. Mijn blog kan dienen als vermaak, maar omdat het persoonlijke verhalen en ervaringen zijn, hoop ik dat het iets verder en dieper gaat dan dat. Maar dat is uiteindelijk aan de lezer.

Hoe dan ook, ik heb mezelf dus een aardige portie ‘exposure’ op televisie door de neus geboord, dus ik maak hier nog maar even van de mogelijkheid gebruik mijn website onder de aandacht te brengen. Neem maar eens een kijkje op www.bamboebeertje.nl en laat me gerust weten wat je ervan vindt.

Deze week hebben mijn vrouw en ik 100 maanden verkering. Naast de geboorte van onze kinderen en onze huwelijksdag is de dag waarop wij verkering kregen een hele gedenkwaardige dag voor mij. Dus 100 maanden verkering wilde ik niet onopgemerkt voorbij laten gaan en gaan we dat vieren in de stad die aan de basis ligt van onze liefde voor elkaar, Maastricht. Ik heb een leuk hotelletje geboekt en we gaan een paar dagen genieten van de fijne dingen die Maastricht te bieden heeft. We gaan lekker naar het theater, uit eten, naar de film, afspreken met vrienden, slenteren door de stad en – heel belangrijk – ik ga nieuwe renschoenen laten aanmeten. Mijn huidige renschoenen heb ik jaren geleden ook in Maastricht gekocht, maar die zijn onderhand wel aan vervanging toe. Of ik er tegenop zie geen alcohol te drinken gedurende ons verblijf in Maastricht? Nee hoor, helemaal niet! Als ik niet met IkPas bezig zou zijn, dan zou de alcohol waarschijnlijk rijkelijk vloeien en kom ik waarschijnlijk vermoeider terug dan toen we gingen. Deze keer laten we beiden de alcohol staan en dat is helemaal prima. We gaan gewoon lekker genieten van de stad en van elkaar en misschien kom ik deze keer wel uitgeruster terug dan toen we vertrokken. Dat en meer kun je vanaf aankomende zondag lezen in mijn volgende blog over ‘happy living’ op mijn eigen site.

Tot volgende week!