Blogger aan het woord

Afgelopen week ben ik enkele dagen met drie lieve vriendinnen naar Zuid-Spanje geweest. Het was heerlijk! Het zonnetje scheen en na een aantal drukke weken was het voor alle drie fijn om er even tussenuit te zijn. Elk voorjaar plannen we zo’n reisje. Met elkaar kijken we ruim van tevoren waar we naartoe willen. Meestal ligt de voorkeur bij een zonnige bestemming of een stedentrip. Deze keer was de keus gevallen op de prachtige stad Sevilla. Vijf volle dagen dompelden we ons onder in de drukte, bezochten de toeristische plekken en zaten voornamelijk urenlang met een drankje bij te kletsen op diverse zonnige terrasjes.

En dat laatste, daar heb ik het dus verschrikkelijk moeilijk mee gehad!

Vooraf aan de vakantie had ik mijn vriendinnen niet verteld dat ik geen alcohol zou drinken. Allerlei gedachten waren er door mijn hoofd gegaan. Ik had getwijfeld of ik wellicht deze dagen een uitzondering zou maken. Dan kon ik daarna gewoon weer doorgaan met mijn challenge. Maar ergens voelde dat ook weer niet helemaal oké… Ik had mezelf beloofd om niet meer te drinken. En ik kende mezelf inmiddels wel zo goed dat ik ook wist, dat het opnieuw oppakken van de ‘40-dagen challenge’ erg moeilijk zou zijn. Ik ben helaas echt zo’n alles of niets persoon. Wel drinken gaf me overigens nog een ander angstscenario. Omdat ik inmiddels vanaf 1 januari niet meer had gedronken en ik ook wist dat ik het dan zeker niet bij één glaasje zou houden, zag ik mezelf al flink beroerd boven het toilet hangen en mezelf witjes bij het ontbijt zitten waar ik waarschijnlijk geen hap van door mijn keel zou krijgen.

Hoe ongezellig ook, het beste was om gewoon vol te houden en te kiezen voor alcoholvrij. De twijfels bleven me echter achtervolgen, tot het eerste moment op het terras zich aandiende en er gevraagd werd wat ik wilde drinken. Mijn vriendinnen hadden inmiddels besloten om zich op de Sangria te storten, er absoluut van overtuigd dat dit ‘het’ drankje van de week zou worden. Dapper vertelde ik hen over mijn ‘challenge’ en bestelde, ondanks mijn twijfels van de afgelopen tijd een flesje ‘aqua’. Ook de daaropvolgende dagen heb ik het netjes gehouden bij water, cola en andere alcoholvrije drankjes. Enerzijds was ik natuurlijk blij met mijn keuze, anderzijds vond ik het verschrikkelijk ongezellig om niet te drinken. Ik heb de verbondenheid van samen een drankje doen dan ook enorm gemist. Ik voelde mezelf er echt niet fijn bij, en het lukte me ook niet om dit gevoel om te buigen. Ik baalde er verschrikkelijk van! Had ik nu geen kater van de drank, had ik wel de kater van het niet drinken. Bah…

Hoewel ik het dus niet heb opgegeven en weet dat ik daar trots op mag zijn, kan ik die trots niet voelen. Ook nu nog niet, terwijl ik inmiddels weer thuis ben. Misschien komt het gevoel nog? Dat hoop ik.

Ik heb tenslotte wel volgehouden en ga ervan uit dat de gevoelens van het gemis in de loop van de tijd echt wel zullen afnemen. Dit was gewoon een geheel nieuwe situatie voor mij, zonder mijn vertrouwde wijntjes. Wat ik deze dagen wel als prettig heb ervaren is het weten, dat ik niet de enige ben die last heeft van deze gevoelens. Ter ondersteuning las ik afgelopen week ook elke dag wel de mailtjes door van ‘IkPas’ en ook de ervaringen van andere bloggers op de website. Het gaf me in bepaalde mate een gevoel van troost en het heeft me ook echt gesteund om het vol te houden. En ja, al is het met gemengde gevoelens, kijk ik toch terug op een paar hele fijne dagen.