Blogger speaking

Een gewoonte: een geautomatiseerd gedrag dat je brein werk bespaart. Zo gedefinieerd klinkt dat best goed, je geeft je hersenen wat rust. Maar of het ook écht goed is, hangt natuurlijk van de gewoonte in kwestie af! Er zijn heel wat onschuldige gewoontes, sommige zijn meer tics waar je je niet eens zo bewust van bent dat je ze hebt. Af en toe ontdek je er eentje bij jezelf. Als je bijvoorbeeld altijd een horloge draagt en je vergeet deze op een dag om te doen, dan merk je ineens hoe ontzettend vaak je naar je pols kijkt. En dan eigenlijk niet eens omdat je steeds wilt weten hoe laat het is. Tijdens mijn nieuwe werk mag ik geen ringen dragen, vanwege de hygiëne. Voor het eerst in ruim 18 jaar heb ik geen trouwring om mijn linker ringvinger, daar bevindt zich een glad en bleek stukje huid. Nu valt mij pas op, dat ik vele tientallen malen met mijn duim van dezelfde hand, mijn ring –die nu ontbreekt– aanraak. Én dat ik met mijn andere hand, steeds met duim en middelvinger mijn ring een kwartslagje wil draaien. Bizar. Ik heb ooit op 1 vakantiefilmpje gezien, dat ik dat duidelijk deed, maar dacht dat het een eenmalig dingetje was…

Maar goed, zo heeft iedereen zijn of haar eigen tics en ook gewoontes. Bij gewoontes denk ik wel aan grotere en meer bewuste dingen. Niet alleen autistische trekjes, maar ook dagelijkse ritueeltjes. En dat kan in korte tijd zijn opgebouwd, begreep ik; als het jou past, móet je dat gewoon doen. Soms bewust en aangeleerd, soms als ingeslopen automatisme.

Ooit las ik ergens dat het slechts 21 dagen zou duren, voordat iets constants een gewoonte wordt. Wanneer je elke dag zes mokken koffie drinkt of bijvoorbeeld een glas wijn tijdens het koken, dan is er een enorm gemis op een uitzonderlijke koffie- of wijnloze dag. Je lichaam en brein vragen erom, je hele systeem. Als je dagelijks uren zit te gamen of tv kijkt, is het onwijs lastig dat een dagje te laten. Je zet haast automatisch de apparatuur weer aan en zonder erbij na te denken, verdoe je misschien jarenlang enorm veel tijd aan deze hobby.

Theoretisch gezien, kun je jezelf natuurlijk ook iets positiefs aanleren. Probeer drie volle weken achtereen echt elke dag 30 seconden te ’planken’ of jezelf 10 tot 15 keer op te drukken, gewoon tijdens het wachten op de snelkoker voor je kopje thee in de ochtend. Daarna zul je het dan zonder twijfel of uitstel gewoon blijven doen, misschien wel voor de rest van je leven. En met betrekking tot ons IkPas-avontuur zou je kunnen zeggen: Afgelopen donderdag zijn we die ’magische’ 21 dagen gepasseerd. Die dag hadden we drie aaneengesloten weken geen alcohol gedronken; dus het niet-drinken is onze nieuwe gewoonte geworden! Ik hoop dat het zo werkt.

Alleen vind ik van mijzelf dat ik een beetje sjoemel, want ik drink eigenlijk nooit dagelijks iets alcoholisch. Alleen op de vrijdag- en/of zaterdagavond en soms doordeweeks bij een feestje of andere speciale gelegenheid. Daarom ga ik proberen het niet-drinken 21 opvolgende weekenden (oftewel weken) vol te houden. Op 8 juli mag ik dan weer een heerlijk speciaalbiertje voor mezelf inschenken.

Eerst deze IkPas-periode maar eens volbrengen met z’n allen. Ik ben benieuwd of voor de meesten die 21 alcoholvrije dagen inderdaad al ’de gewoonte’ hebben bepaald, dan zou dit halve werk een goed begin van de rest van je leven kunnen zijn. Zet ’m op.. en laat ’m staan!