Recht uit de pen: Debbie

Zaterdagochtend. Ik word wakker en kijk in mijn IkPas-app. Het staat er echt: we zijn nog maar 3 dagen bezig! Fronsend realiseer ik me, dat ik het nu al moeilijker vind om het niet drinken vol te houden dan in de vorige IkPas-periode. Hoe dat komt is – na enig nadenken – best logisch: Carnaval. Dit jaar waren Bas en ik weer eens ouderwets ‘samen op sjouw’. Onze zoon van 14 redde zichzelf prima met een logeerpartij en zijn Playstation. We konden dan ook grotendeels onze eigen plannen maken. Heerlijk, tijdloos genieten. Meteen na de 5 zorgeloze dagen in Oeteldonk begint deze IkPas-periode. Dat is dus even schakelen. De eerste paar dagen gaan goed. Tijdens een etentje met mijn gezin op donderdag blijf ik zonder moeite 0.0. Ook een alcoholvrij verjaardagsfeest bij vrienden op vrijdag kost me helemaal geen moeite. Het valt me wel op dat ik als ‘compensatie’ tijdens het etentje extra veel hapjes eet ... So far so good. Maar dan het weekend. We hebben geen afspraken staan en besluiten op zaterdagmiddag naar het dorp te wandelen. Omdat we hier nog maar net wonen – en het slecht weer is – duiken we maar snel een voor ons nieuwe kroeg in. Dit is het door mij gevreesde moment van verleiding. Tijdens de wandeltocht heb ik in gedachten alvast (een paar keer!) een Leffe blond besteld, maar als we eenmaal zitten vraag ik toch naar de opties voor een alcoholvrij biertje. Daar bestel ik er eentje van. De nootjes komen op tafel, het goede gesprek ook, en voor ik het weet is het tijd voor de volgende bestelling. Nog maar een keer hetzelfde drankje dan. Ik merk dat ik er, nu we hier eenmaal zitten en ik toch een lekker drankje heb, minder moeite mee heb om alcoholvrij te drinken. Ook al zie ik om me heen bijna alleen maar mensen met een glas wijn of bier. Zaterdagavond. We genieten nog even verder met een plank vol hapjes. Worstjes, kaasjes, stokbrood, toastjes … en Ice Tea green. Ook tegen dit moment zag ik op. En ook hier is het begin het meest lastige deel om doorheen te komen. Zondag. Ik word fris en fruitig wakker. Altijd een fijne ervaring. Terwijl ik wacht tot Niels wakker is – we gaan samen hardlopen – maak ik vast een planning voor mijn maaltijden de komende week. Ik heb veel afspraken buiten de deur, en vanwege de afstand van een opdracht op woensdag blijf ik daar in de buurt slapen. Omdat ik weet hoe intensief dat allemaal is, wil ik me goed voorbereiden. Ik neem mijn eigen eten mee en voorkom zo de verleiding om, na een lange en vermoeiende dag, bij het avondeten een wijntje te drinken ‘omdat ik dat verdiend heb en toch lekker niet meer hoef te rijden’. Mijn wandelschoenen gaan ook mee, als extra aanmoediging om de dag te beginnen met een rondje frisse lucht. Iets wat ook een stuk makkelijker en prettiger gaat zónder dan mét een wijntje de vorige avond. Fast forward naar vandaag, vrijdag. Ik kijk inderdaad terug op een drukke week. Dankzij de kopjes thee in plaats van bier en wijn voel ik me nog steeds fris en fruitig. Daar ben ik heel erg blij mee; het maakt het weerstaan van de verleidingen de moeite waard. Maar ik herkende me wat mij betreft wel veel te goed in de nieuwsbrief van dag 8: de neiging om extra zoetigheid en ander comfortfood te eten. Dit is absoluut niet de bedoeling! Ik wil er juist een paar kilo af zien te ‘passen’ voor de zomer. Met weinig afspraken buiten de deur kan ik daar de komende week eens heel goed op gaan letten. Rustig ademhalen maar 😊.