Monique: Zin in wijn

Ik heb een off-day. Of beter gezegd: een halve off-day. Want in de ochtend liep alles nog best lekker eigenlijk. Drukke agenda en goede gesprekken. Het bericht dat de verloskundige niks had kunnen doen om de bevalling van mijn dochter op gang te helpen, was de eerste grote domper van die dag. Die kleindochter van mij heeft vooralsnog geen haast om op deze wereld te komen. Mijn dochter is ongeduldig en kampt met allerlei ongemakken. Ik ben alleen maar ongeduldig. Terwijl ik na een drukke dag, de deur op mijn werk achter me dicht trek, dringt de gedachte aan een heerlijk glas koele witte wijn zich aan me op. Ik kan het bijna proeven. Even overweeg ik naar de dichtstbijzijnde super te rijden en een fles wijn te kopen. Per slot van rekening valt er ook wat te vieren. Manlief is jarig, maar verblijft in het buitenland en viert vanavond zijn eigen feestje met  collega’s. Normaal gesproken proost ik dan ook even op zijn gezondheid. Maar nu dus niet. Ik word er een tikje chagrijnig van. Aansluitend na het werk dan maar richting sportschool. Sinds een maand mijn nieuwe gewoonte. Wellicht dat sporten mijn zin(nen) verzet? Nee dus. Wederom overweeg ik door te rijden naar de supermarkt. Ik heb verder niets nodig, alleen die fles wijn. Ik wik en ik weeg. Ik ben geneigd excuses te verzinnen en uitvluchten te zoeken. Aan de ene kant zit er een duiveltje op mijn schouder, aan de andere kant een engeltje. Het engeltje wint vooralsnog. Ik draai af richting huis. Maar chagrijnig blijf ik. Ook thuis vind ik mijn draai niet. Het is de eerste keer sinds IkPas dat ik overvallen wordt door aanhoudende trek in wijn. Waarom zou ik het niet gewoon doen? Ik ben een volwassen vrouw, ik mag zelf weten wat ik doe. Anderzijds weet ik dat ik morgen spijt heb, als ik nu toegeef aan dit moment van zwakte. Maar ja, een wijntje is ook wel heel erg lekker én ik drink al negen dagen geen druppel! Ik neem een glas water en ga voor mezelf koken. Mager koken, want ik lijn. Terwijl ik in de pannen sta te roeren, bedenk ik dat ik misschien gewoon teveel van mezelf vraag. Ik ben gestart met sporten - maar liefst drie keer in de week - terwijl ik niet eens van sporten houd. Maar ja, zo gezond hè? Ik let op mijn eten, want de loze alcoholkilo’s zijn aan mijn lijf blijven plakken en die wil ik weer kwijt. Maar dat kwijtraken gaat in een slakkentempo deze keer, zó frustrerend. En ik doe mee aan veertig dagen IkPas. Het is ook best veel als je het zo op een rijtje zet... . Hardlopers zijn doodlopers, zegt men toch altijd? Misschien moet ik toch de teugels wat laten vieren en mezelf dat wijntje gunnen? Ik werp een blik op de klok. De supermarkt is nog steeds open. Ik zou nog kunnen gaan. Jeetje, wat zit ik mezelf in de weg. Lusteloos kijk ik tv, ik app wat met deze en gene en besluit tenslotte een warm bad te nemen, omdat mijn voeten maar niet warm willen worden. Ik ben trouwens ook gewoon moe. Wanneer ik uit bad kom, zijn de supermarkten inmiddels gesloten. Ook al zou ik het willen, ik kan nu geen wijn meer kopen. Dus zet ik koffie voor mezelf, wens mijn man een leuke avond samen met zijn collega’s, en langzaam maar zeker zakt de gedachte aan een glas wijn definitief naar de achtergrond. De strijd is gestreden. Eén-nul voor mij.