Monique: nog geen gelopen race

Nou, daar zit ik dan, met een glas wijn naast me, een stukje te typen over 40 dagen stoppen met alcohol. Het is 3 maart en ik zie er nu al tegenop. Veertig hele dagen zonder mijn glaasje wijn. Een mens zou van minder al in de stress raken. Een wijs persoon heeft mij ooit gezegd nooit abrupt te stoppen, vanwege allerlei gezondheidsgevaren. Dus bouw ik braaf af. Begrijp me goed: ik drink nu dus niet voor mijn lol, maar voor mijn gezondheid. Zodat ik zonder gevaar de periode van geheelonthouding in kan gaan. Kijk, ik doe natuurlijk niet zomaar mee. Ik heb er best wel over nagedacht. Ik heb me zelfs goed voorbereid: door het lezen van boeken, het bekijken van een documentaire én ik heb zelfs een online Masterclass Ontwijnen gevolgd. En dat alles maakte me echt wel wijzer. Zo leerde ik van de documentaire dat de alcoholtolerantie te maken heeft met de hoeveelheid spieren die je hebt en de hoeveelheid vocht. Daar begrijp ik dus niets van. Want al zeg ik het zelf, ik heb best wel een hoge alcoholtolerantie. Maar als ik iets niet ben, is het gespierd. Maar ik moet er wel aan geloven, vind ik zelf. Het feit dat de persoonlijke bonusaanbiedingen van een bepaalde supermarkt, altijd wijn bevatten, is misschien veelzeggend. En dat de Gall & Gall folder óók op mijn nieuwe adres wordt bezorgd, is misschien geen toevalligheid. Ik houd nou eenmaal van wijn. Waar je me  - buiten wijn – trouwens ook gelukkig mee maakt, is een glas Grand Marnier met een blokje ijs, na een etentje. De rest kan me – alcohol technisch gezien - allemaal niet zo boeien. Het helpt natuurlijk ook niet dat ik getrouwd ben met iemand die een wijnkelder heeft. Dus er is altijd meer. Gelukkig wonen wij niet samen. Want soms verander ik in Rupsje Nooitgenoeg na een paar glazen wijn. Als de sfeer daar is. Als het eten heerlijk is en de wijn er voortreffelijk bij past. Maar eerlijk is eerlijk, goed is het niet. Daarom wordt dit ook mijn tweede deelname aan IkPas. Verstandelijk een heel goed besluit. Beter voor mijn gezondheid ook. Maar toch voel ik deze keer (in tegenstelling tot de vorige keer) twijfel. Omdat er in deze 40 dagen een aantal hobbels op de weg liggen in de vorm van luxe etentjes en een weekendje-weg met vriendinnen. Waar haal ik dàn de motivatie vandaan? Eén van de motiverende redenen voor mij is dat ik vorig jaar de nodige kilo’s verloor tijdens mijn IkPas tijd en dat was een prettige bijkomstigheid. En wat nu misschien wel de beste motivatie is: ik kan ieder moment oma worden. En ik wil – als dat verlossende telefoontje komt - meteen in de auto kunnen springen, zonder na te hoeven denken of dat eigenlijk wel verantwoord is. Dus ik ga er weer voor. Twijfelend en wel… Succes iedereen.