Lienke blogt - 3

Al geruime tijd zijn we onderweg en ik moet eerlijk bekennen dat ik het de afgelopen week best moeilijk heb gehad. Niet alleen met ‘Nee’ zeggen en niet doen, maar vooral met het onbegrip. Zoals iemand al zei in een Facebook-reactie ‘Ik was bang dat het met het meedoen mijzelf ongewild het stigma van doorgewinterde alcoholist had aangemeten maar gelukkig zijn er ook andere gematigde sociale drinkers onder de deelnemers’.   Het eerste etentje, met mijn vriendinnen, na 5 dagen viel me enorm mee. We aten gezellig en met mijn spa rood was ik best tevreden. Ik baalde wel heel even dat ik mijn favoriete toetje ‘Scropino’, citroenijs, vanille-ijs, prosecco en vodka,  moest laten staan maar een virgin-variant vragen ging me te ver. Mijn volhardendheid werd overigens niet beloond; die nacht werd ik verrast door een enorme buikgriep. Echt genieten van mijn katervrije ochtend was er dus niet bij. Een week later, afgelopen vrijdag, organiseerde mijn school een medewerkersdag waar mijn collega’s en ik enorm in de watten werden gelegd. Workshops, een heerlijke lunch en uiteraard een aansluitende borrel waarbij ‘Bier en Bitterballen’ centraal stonden. Alle collega’s namen een biertje of een wijntje en ik viel echt op met een cola light. Ik baalde. Ik had zo’n ontzettende zin om die gezellige dag ook gezellig af te sluiten met mijn collega’s. Gewoon even ontspannen, de alcohol door mijn keel laten glijden en het weekend inluiden. De vragen kwamen, de oordelen ook maar ik hield voet bij stuk. Toch vertrok ik net iets eerder dan ik normaal zou hebben gedaan. Zwak. Dat het weekend sowieso een opgave zou worden daar had ik vooraf niet zo bij stil gestaan. Ik had verwacht dat de feestjes juist moeilijk zouden worden maar ook de normale dingen leverden een strijd op in mijn hoofd. Zaterdag aten er vrienden hier. Ik had geen wijn koud gelegd maar er stond een kratje bier buiten en in de vriezer lag nog een lekkere Limoncello. Ik heb mezelf er zeker een keer of 10 op betrapt op de gedachte aan Limoncello. Lekker, de tafel afgeruimd, een Nespresso en een ijskoude maar verwarmende borrel. Ik deed het niet. Ook zondag was moeilijker dan ik dacht. Mijn oma, 86 jaar oud, gaf een ouderwets feestje in het plaatselijke zalencentrum waarbij de koffie werd vergezeld met een Achterhoeks bittertje. Vaste prik; een liedje zingen voor de jarige en daarna proosten en in één keer achterover slaan. Ik hield voor vorm het melkkannetje maar vast en keek verlekkerd naar de overige aanwezigen die zichtbaar genoten. Nadat de koffie op was  en iedereen begon aan de drank ging ik over op de 7-up met citroen. Mensen waren zichtbaar verbaasd want als er een feestje is, ben ik vaak de eerste die een wijntje vast heeft. Ook na mijn uitleg over de ‘Ik Pas’ actie bleven ze verbaasd, ik was toch geen alcoholist en menigeen vond dan ook dat ik beslist moest blijven genieten van de enkele keer dat ik dronk. Dat de bewustwording voor mij belangrijker was dan mijn matige inname, daar konden ze niet zoveel mee. En dat verbaasde mij dan weer. Lezers, zeker ook diegenen die zich niet onder de 23.747 deelnemers bevinden, doe nou niet of dat drankje, die borrel of dat afzakkertje de normaalste zaak van de wereld is en help elkaar! Ook al drinkt die collega, vriendin of buurman er maar één per jaar, wees trots op het voornemen en kijk jaloers toe als zijn of haar wilskracht sterker is dan die van jou.. ;).