Jeroen en de sterren

Over het algemeen voel ik weinig voor het volgen van de privélevens van muzikanten en andere (van tv/radio/web) bekende mensen, zoals sporters en filmsterren. Hoe minder je van de artiest weet, hoe méér je onbevooroordeeld van hun optredens en producties kunt genieten. Vind ik dan. Maar kennelijk kan het ook versterkend werken: Ik had ooit een klasgenoot die via haar walkman (haar wát?!) al-tijd naar The Cure luisterde. Toen iemand haar vroeg wat zij daar nou zo tof aan vond, antwoordde zij: “zijn háár!” (van Robert Smith, bedoelde ze). Hmmm, oké. Dus je luistert naar die muziek omdat je het kapsel van een van de bandleden gaaf vindt..? Apart hoe zo’n bijzaak, in dit geval iemands uiterlijk, kan bijdragen aan de beleving. Bij haar dan positief, maar het kan ook de andere kant opslaan. Sommige dj’s vragen zich bijvoorbeeld nu af, of het nog wel oké is om nummers van MJ te draaien, vanwege z’n vermoedelijke pedofilie in een ver verleden. De zangeres van The Cardigans schijnt behoorlijk racistisch te zijn. In geen enkele van haar songs komt dat tot uiting, maar moet je dan evengoed als radiostation zeggen ‘Erase and Rewind’? Als je van bepaalde muziek houdt, of er alleen maar naar luistert, betekent dat toch niet dat je álles maar goedkeurt wat de uitvoerende ooit deed of zei in zijn of haar (privé)leven?! Zo schreef een Zweedse kennis van mij over de Formule 1-finale van laatst, dat het ging tussen de rechtvaardigheidsstrijder Hamilton en de homofoob Verstappen. Daarna formuleerde hij zelfs: “so it’s Good against Evil”. Ja, Lewis Hamilton knielt eens bij het volkslied, draagt een keer een helm in regenboogkleuren. Als hij daar een goed gevoel bij heeft, moet de beste man dat vooral doen. De ruim twaalf jaar jongere Max Verstappen wil gewoon racen, doen waar-ie goed in is. Dat hij zich daarbuiten niet publiekelijk uitlaat over bepaalde onderwerpen, maakt hem niet gelijk Anti of erger: ‘Evil’! Misschien heeft Max het wel zijn hele jeugd opgenomen voor klasgenootjes die gepest werden op school, dan kwam-ie steeds snoeihard aansnellen met zijn Rollytoys-trapskelter, dat wéét je toch allemaal niet? Bij Shownieuws en dergelijke programma’s staan er ook altijd van die ’astronomen’, zogenaamde experts, te vertellen over wat ’de sterren’ onlangs deden. En daar vínden zij dan iets van. Als ik er langszap en ik vang daar per ongeluk wat van op, denk ik altijd ’nou èn?!’ Beoordeel die mensen op hun prestaties die ze ons zèlf voorleggen. Niet op wat zij in hun vrije tijd en privéleven allemaal doen. Zolang het je werk niet beïnvloedt en de reputatie van het bedrijf niet schaadt, maakt het jouw werkgever toch ook niet uit wat je na werktijd allemaal uitvreet? Ik heb er dan weer wel begrip voor, als beroemdheden je op een bepaalde manier inspireren. Dat kan je nieuwsgierig maken naar hoe iemand ertoe gekomen is, te doen wat die heeft gedaan. Daarom kijk ik af en toe wèl naar een goeie documentaire over, bijvoorbeeld David Bowie of George Michael, of deels biografische muziekfilms zoals ’Rocketman’ en ’Bohemian Rhapsody’. Treffende tekstregel uit die laatste vind ik: (Freddy in een persco) “What more do you need to know; I make music!”. Waarom ik hier eigenlijk over schrijf in mijn blog voor IkPas Dry January, is dat helaas al deze documentaires en films meestal 1 gemeenschappelijk thema hebben: drank- en drugsgebruik. Het lijkt onlosmakelijk verbonden met het artiestenbestaan. De lijst van beroemde muzikanten die door alcohol- of drugsverslaving de dood vonden, is eindeloos. En ja, dat is dan wel een privéaangelegenheid die onvermijdelijk kenbaar wordt, of je de celebs nu volgt of niet. Deze week heb ik ’A Star is Born’ gekeken. Zo... die maakte een diepe indruk op me, traantje om gelaten. Ik zal niks verklappen, wie weet wil jij deze film nog gaan zien. (Aanrader!) Maar ik zeg alleen: zo zonde! Zo onnodig. Wat kun je je leven toch vergooien aan die troep. Iedereen die zich heeft aangemeld bij IkPas zal niet zo verslaafd zijn, dat er geen weg terug lijkt. Het feit dat je -minimaal- een maand een alcoholpauze inlast, geeft al aan dat je er bewust mee omgaat. Dus heel confronterend is het niet, maar het geeft je wel te denken. En al bèn jij artiest en al redelijk beroemd, of hard op weg om beroemd te worden: dan wens ik je een glansrijke gezonde carrière toe en ik zal je prestaties wellicht volgen, maar wat je daarnaast privé allemaal doet... alle wijsheid en plezier gewenst!