Eigenlijk best stoer

In december vertelde ik een hardloopmaatje dat ik in januari ’21 samen met Jeanette voor de tweede keer zou meedoen met Ik Pas. Het commentaar was niet van de lucht … of ik, als echte zwaar-bierdrinker, niet helemaal wijs was … hoe moest het nu met onze zaterdagse biermomenten na een zware duurloop? Zo kon ik toch niet gezellig meer zijn … hij was zelfs voornemens de zaterdagmiddagborrels dan zo lang maar over te slaan, want op deze manier was er toch geen lol meer te beleven volgens hem. Op zijn voorhoofd tikkend veroordeelde hij me glashard voor iets waar ik zelf 100% achter stond en nog steeds sta. Jij drinkt gewoon een goed glas zwaar blond en ik neem een 0.0%, opperde ik nog, maar de pret was volgens hem toch wel voorbij. Nu is het tijdens de coronapandemie al helemaal geen schande om even minder of helemaal geen vrienden te ontvangen, maar een beetje verrast was ik toch wel door zijn heftige reactie. Andere mensen in mijn omgeving die ik over het Dry January voornemen vertelde, waren veelal begripvol of zelfs ronduit enthousiast. Mijn vader besloot ook weer mee te doen en liet de whisky staan, mijn broertje gaf zijn voorraad rode wijn een extra maandje rijping en de mensen die niet meededen vonden het wel een goed idee, maar waren om diverse redenen nog even niet toe aan een pauze. Werkstress, corona, hectiek doordat de kinderen niet naar school en zwemles kunnen, sportschool dicht, niet kunnen winkelen, iedereen heeft zo zijn of haar redenen om vast te houden aan nog resterende structuren, gewoontes en zekerheden, dat is heel begrijpelijk. Het drinken van dat vertrouwde en rustgevende glas wijn (of ander drankje) is zo’n gewoonte. Pas als je die gewoonte doorbreekt besef je dat het je niets oplevert, behalve een wazig hoofd en een aanslag op je budget. Ik houd wel van een uitdaging of twee, dus begin februari vertelde ik mijn verbolgen hardloopmaatje dat we ook hadden ingeschreven op de 40 dagen geen druppel challenge. Ik was voorbereid op een enorme lading tegenwerpingen en hoongelach, maar dat bleef uit. Hij vond het nog steeds ongezellig, maar hij had er duidelijk over nagedacht en begreep als sportman inmiddels wel mijn argumenten over de verlaagde hartslag, de verbeterde conditie in het algemeen en het frisse gevoel dat ik nu permanent had. Dat ik ‘en passant’ ook nog een paar kilo’s was kwijtgeraakt en daardoor nog lichter ging hardlopen was genoeg om hem definitief te winnen voor mijn besluit om dit voorlopig vol te houden. Inmiddels hebben we samen weer (volledig corona-proof) een biertje gedronken, hij een Affligem Blond en ik een Brand 0.0% IPA. En het was nog gezellig ook! Iedereen die ik spreek, vertel ik over Dry January en de 40-dagen Challenge, over alle voordelen die ik ervaar zoals extreem verbeterde nachtrust, gewichtsverlies en betere conditie. En wat blijkt, bijna iedereen vindt het een uitstekend idee en de meesten denken er hard over na om volgend jaar ook mee te doen. Nu natuurlijk nog niet, want corona, werkstress enzovoort, maar het zaadje is geplant en ondertussen vinden ze het enorm knap dat we zo schijnbaar eenvoudig kunnen leven zonder bier en wijn. Dat we bijna nooit meer bij de glasbak te vinden zijn, dat we nu petflessen inleveren in plaats van bierflesjes. Hoe meer ik erover nadenk, hoe beter het voelt. Geen alcohol drinken is misschien een beetje ‘abnormaal’ in een samenleving die letterlijk en figuurlijk doordrenkt is van de alcohol, maar dat wakkert in mij alleen maar een positief recalcitrant gevoel aan. Een wereldverbeteraar hoef ik niet te worden, maar net een beetje anders dan de anderen, vind ik wel leuk en in dit specifieke geval eigenlijk best een beetje stoer! 💪🏼