Mijn eerste 10 dagen zonder alcohol, ik ben gestart op 29 december, zitten er al op. Dat betekent concreet dat ik al eentiende van mijn 100 dagen IkPas Challenge heb gehaald. Die eerste 10 dagen zijn voorbij gevlogen en ik heb geen enkel moeilijk moment gehad. Saai hè?! Een groot voordeel voor mij was dat mijn vrouw ook vakantie had, thuis was en ook niet dronk, dus dat heeft het er echt gemakkelijker op gemaakt. Verder heb ik sinds mijn laatste glas ook weinig sociale verplichtingen gehad, dus ook dat maakte het voor mij gemakkelijk om niet te drinken. Want hé, voor veel IkPassers komt de echte uitdaging pas echt als ze groepsdruk ervaren tijdens sociale activiteiten. Als ‘thuisblijfpapa’ heb ik gelukkig niet de verleiding van de vrijmibo. Zou ik wel een vrijmibo hebben, dan zou niet drinken geen groot probleem zijn. Ik geneer me namelijk niet om niet te drinken, desnoods als enige, als andere mensen dat wel doen. Ik heb het ook niet nodig om het naar mijn zin te hebben. Nee, mijn grootste uitdaging om te voorkomen dat ik niet ga drinken zit ‘m in het voorkomen van verveling of een sombere stemming. Met name dat laatste zou mij nog wel eens aardig op de proef kunnen stellen. De zon heeft zich de laatste tijd veel te weinig laten zien. En echt, als de hele dag de zon schijnt is mijn stemming stukken beter dan als het de hele dag zo grijs en donker is. Een tijdje terug appte ik gekscherend naar mijn vrouw de vraag of we als we met pensioen zijn niet zouden emigreren naar een plek met beduidend meer zonuren. Mijn vrouw, die het sombere weer ook wel een beetje zat was, appte al even gekscherend terug 'waarom wachten tot ons pensioen?' Kortom, zeker als het weer niet echt meewerkt, moet ik zorgen dat ik genoeg om handen heb en vooral ook dat ik bij datgene wat ik gedurende dag doe een positief gevoel heb.
Ervaar ik na 10 dagen al de positieve effecten van niet drinken? Nee, niet echt, maar dat komt omdat dit overschaduwt wordt door een verkoudheidsvirus waar ik maar niet vanaf lijk te komen. Desondanks ben ik op nieuwjaarsdag ‘s ochtends toch 5 km gaan hardlopen en ’s middags ben ik van ons huis naar mijn ouders gewandeld wat ook nog eens 5 km is. Ik wilde het nieuwe jaar positief beginnen en een beetje de toon zetten voor de rest van het jaar. Laat het nou nieuwjaarsdag prachtig zonnig weer zijn geweest. Daar krijg ik echt energie van. Het had ’s nachts licht gevroren dus ik liep tijdens het hardlopen door een prachtig verstild winterlandschap. En ook toen ik ’s middags naar mijn ouders wandelde scheen de zon. Zoooo lekker!
Afgelopen zondag was ik tegelijk met de kinderen op. Nadat ik de puntjes op de i had gezet voor wat betreft een blog over mijn ervaringen als ‘thuisblijfpapa’, de blog had gepost op mijn website Bamboebeertje.nl en mijn volgers via de diverse sociale media had ingelicht over mijn nieuwe blog, heb ik mijn renkloffie aangetrokken en ben ik weer een rondje gaan hardlopen. Ik merkte aan alles dat ik niet fit ben. Tijdens het rennen aan het tempo en nadien aan de tijd die ik nodig had om te herstellen. Maar goed, ik ben wel gaan lopen en dat telt toch het meest voor mezelf. Ik ben niet aan het trainen voor een wedstrijd, doe dit gewoon voor mijn eigen gezondheid, dus een tandje minder is op zich helemaal niet erg. Het past alleen niet zo goed bij mijn karakter. Ik ben een redelijke perfectionist, dus alles wat ik doe wil ik zo goed mogelijk doen. Ik heb mijn perfectionisme redelijk onder controle, dus in het dagelijks leven beperkt het me niet of nauwelijks en ervaar ik doorgaans alleen de positieve kanten ervan. Maar ik merk dat ik met hardlopen de lat voor mezelf best wel hoog leg. Maar ja, verbeteren zit nou eenmaal in mijn aard. Toen ik 10 jaar geleden voor het eerst ging hardlopen boeide me mijn looptempo helemaal niet zo. Ik was veel meer bezig met het opbouwen van de afstand die ik kon lopen. Ik liep in no-time 10 km met groot gemak. Inmiddels ben ik een stukje ouder en blessuregevoeliger en richt ik me nu meer op mijn looptempo en vooralsnog minder op de afstand. Ik wil eerst ervaren dat ik langdurig en blessurevrij 5 km kan lopen, voordat ik de afstand ga vergroten. Ik wil het deze keer namelijk volhouden en niet door één of andere lullige blessure het hardlopen weer voor kortere of langere tijd moeten onderbreken.
Wat dat betreft ben ik niet ontevreden over de aftrap van 2020. Ik moet de winter met beperkte zonuren gewoon op een zo goed mogelijke manier zien te overleven. Tegen het eind van mijn IkPas Challenge is het alweer lente…daar kijk ik nu al naar uit.
Ik wens alle IkPassers heel veel succes toe voor de komende week. Geloof in jezelf en geef niet op, ook niet als het even moeilijk wordt. You can do this!
279.357
deelnemers gingen je voor