Caecil: Veertig dagen om na te denken

Twee jaar geleden deed ik mee aan IkPas. Omdat ik startte op de dag na Aswoensdag heb ik de de hele Veertigdagentijd meegedaan. Ik zag dat als een soort Ramadan en vond het een uitdaging om de wijn eens een tijdje te laten staan. Het viel niet alleen maar mee. Er waren dagen, met name in het weekend, dat ik de greep naar de wijnfles erg miste. Maar, om in de termen van Pasen te spreken: ik heb het volbracht. Afgelopen september brak ik mijn elleboog en op 1 oktober werd ik daaraan geopereerd. Vanuit de gedachte dat de narcose mijn lijf uit moest én dat het verstandig was om niet te drinken terwijl ik officieel nog ‘onder toezicht’ van de chirurg stond, heb ik na de operatie zes weken lang geen wijn aangeraakt. De eerste weken waren heel makkelijk, omdat het herstel van de operatie veel aandacht vergde en de lust mij letterlijk vergaan was. De rest van die zes weken ging het ook best goed. Alleen het begin van het weekend was lastig en riep standaard de associatie met wijn op. Toen ik op 13 november ontslagen werd bij de chirurg heb ik dat ’s avonds eerst maar eens gevierd met twee glaasjes wijn tijdens een ad hoc feestdineetje met vrienden. Toch. En al na een paar weken dronk ik weer op mijn oude niveau. Toen kwamen de feestdagen en ineens ging het me tegenstaan; veel en uitgebreid eten, vaak en veel drinken, ik had er niet veel plezier meer in. Die zes weken droog staan hadden kennelijk toch iets met me gedaan. Ik herinnerde me een frissere kop in de ochtend, meer concentratie en aandacht bij gesprekken (met name ‘s avonds), scherpere herinneringen aan de avond ervoor en minder vocht vasthouden. Facebook herinnerde me aan de Ik Pas maand in januari en ik meldde me aan. Goed om de drank weer even de rug toe te keren. Toen de griep om zich heen greep in de schoonfamilie, kwam ik ook aan de beurt. Wellicht mede het gevolg van al dat eten en drinken, dat doet gewoon wat met je weerstand. Op Oudejaarsdag was ik als een vaatdoek. Mijn ogen wilden liever niet open, mijn neus liep, er zat een timmerman in mijn hoofd en mijn maag protesteerde. Laat staan dat ik zin had in oliebollen, wijn en champagne. Een dag eerder dan gepland begon mijn Ik Pas periode. Op 1 februari riep het wijnrek naar me dat er nog een fles lag te wachten en die ging meteen open. Net als in november begon ik met een of twee glaasjes, maar na een paar weken zaten het tempo en de hoeveelheid er weer helemaal in. Ook deze keer ging het me tegenstaan. Een week voor Ik Pas Vastentijd begon, heb ik de drank weer vaarwel gezegd. Maar nu ga ik steeds meer twijfelen of ik überhaupt nog wil drinken. Veertig dagen om over na te denken.