Caecil: Proosten of verdoven

Voor vandaag had ik me voorbereid op mijn wekelijkse blog voor Ik Pas; ik had mijn onderwerp gekozen, daar had ik op gesudderd en er verhaallijnen bij bedacht. Op de een of andere manier lukte het me niet om het goed op papier te krijgen. Alsof alle ideeën in mijn hoofd maar door elkaar bleven lopen en weigerden om in het gelid te gaan. Ouderwets uitstelgedrag maakte zich van mij meester, want zo werkt het als je iets wilt of moet doen en je hebt de vorm niet. Ik zette de wasmachine aan, liet de hond even uit, zette nog maar eens koffie. Maar uiteindelijk pakte ik toch maar mijn laptop om mij van mijn taak te kwijten. Mooi, oud Nederlands taalgebruik ;-). Toen kwam, een klein uur geleden, het bericht van de NOS op mijn mobiel over een schietincident in Utrecht.  Twee van onze kinderen zijn vandaag in Utrecht, de een voor werk, de ander voor studie. Het eerste wat ik deed, was een bericht sturen in onze familieapp om te checken of zij oké waren. Dat was gelukkig het geval. Studerende dochter appte eerst dat zij op dezelfde tijd als het incident in de bus had gezeten in dezelfde wijk en zojuist berichtte zij dat alle deuren van de Hogeschool gesloten zijn omdat men vermoedt dat de dader in de buurt is. Mijn hart gaat als een razende tekeer en ik dwing mezelf om rustig te blijven. Het is natuurlijk sowieso afschuwelijk wat nu gebeurt in Utrecht, maar laat mijn kinderen veilig zijn. Nu is het dinsdag. De aanslag in Utrecht is voorbij, maar heeft het leven gekost aan zeker drie mensen. De dader is gearresteerd, naar zijn beweegredenen is het momenteel nog gissen. Veel mensen zullen gisteren een fles opengetrokken hebben om te proosten op de voor hen goede afloop en op het feit dat zij en hun geliefden in veiligheid zijn. Het leven wordt doorgaans gevierd met een glaasje wijn of een biertje. Dat verhoogt de feestvreugde. Er zullen andere mensen zijn die zichzelf en hun naasten misschien iets inschenken omdat zij juist een groot verdriet te verstouwen hebben. Alcohol verdooft en verzacht, hoewel tijdelijk, ons lijden. Ik ken mensen die zo’n enorm verdriet in hun leven hebben dat drinken hen in ieder geval een klein beetje houvast geeft. Ik wil niet oordelen; been there, done that. Ik wens diegenen toe dat zij behalve drank ook de juiste mensen om zich heen hebben die hen met zorg en aandacht omringen. De grote verdrieten in mijn leven raken hun scherpe kantjes kwijt en de rust van het ouder worden verankert zich meer en meer in mij. Dat vormt voor mij een basis om aan IkPas mee te doen en de knop om te zetten. Misschien wel voorgoed. Maar mocht het leven mij toch nog eens overvallen met iets dat te zwaar voelt, dan hoop ik boven alles dat ik er niet alleen voor sta. En dan heb ik niet over alcohol.