Hoi, ik ben Pien en de komende zes weken blog ik voor IkPas. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: vlak voordat deze alcoholvrije challenge begon, stond ik op het punt om af te haken. Waarom? Omdat het me zwaar valt.
Op 1 januari ben ik gestopt met drinken. Begrijp me niet verkeerd, ik was geen zware drinker. Meer een sociaal-aangepaste drinker. Zo iemand die een wijntje nodig had om zich op haar gemak te voelen in gezelschap. Dan kon mijn hoofd wat meer ‘uit’ en kwamen prikkels minder hard binnen. Het maakte het makkelijker om luchtig te kletsen en dingen met een korreltje zout te nemen (en nu ik over zout praat, moet ik meteen aan tequila denken. Maar goed, focus…)
Ik ben 36 jaar, woon in het leukste dorp van Nederland, ben moeder van een 18-jarige zoon en al bijna 20 jaar gelukkig samen met mijn man.
Waarom ik stopte met drinken
Mijn keuze om te stoppen had een serieuze reden. Ik kamp al jaren met een functionele neurologische stoornis. Dat betekent dat ik in stressvolle situaties epileptische aanvallen kan krijgen, maar dan zonder een fysieke oorzaak in mijn hersenen—meer een psychische kortsluiting, een soort reset. En raad eens? Alcohol maakt die aanvallen niet alleen waarschijnlijker, maar ook veel heftiger.
Nogmaals, ik dronk niet veel: hooguit twee keer per maand, meestal twee glazen wijn. Maar bij mij komt alcohol snel binnen. Na vijf slokken ben ik al aangeschoten (gevoelig systeem, zoals je misschien al doorhebt).
Mijn man hield ook van een feestje en had soms moeite met de rem erop zetten. Dus besloten we samen: heel 2025 geen alcohol. Hij stortte zich fanatiek op sporten, viel flink af en kreeg meer spiermassa. Voor hem is het een eitje. Maar ik? Ik loop in de supermarkt minstens drie keer langs het drankpad. Soms blijf ik er gewoon staan kijken en denk: hoe bizar dat supermarkten zoveel middelen verkopen waar mensen aan kapotgaan. Misschien klinkt dat overdreven, maar ik begrijp nu ineens veel beter hoe het voelt voor mensen met een verslaving.
Een nieuw perspectief
Jaren geleden werkte ik in de verslavingszorg als GGZ-vakbegeleider. Ik herinner me een dienst op een detox-afdeling. Cliënten kwamen daar binnen om af te kicken, vaak in crisis. Op mijn eerste dag ging ik met een groep van acht mensen naar de supermarkt om boodschappen te doen voor het avondeten.
Zodra we binnen waren, verspreidde de groep zich. Ik was iedereen kwijt. Eén cliënt bleef naast me lopen en zei: "Dit is het moeilijkste van allemaal. Mensen snappen het niet, maar alleen al hier zijn bezorgt me enorme stress. Ik moet keihard vechten om niks te kopen."
Ik snapte het toen. Maar écht begrijpen? Dat deed ik niet. Nu wel.
Ik gebruikte mijn wijntjes als ‘angstremmer’ en sociaal glijmiddel. Nu ga ik minder naar sociale situaties en zoek ik rust in de tuin. Dat helpt. Maar eerlijk gezegd slaap ik er niet beter van, en voel ik me ook niet kalmer. Misschien omdat ik niet vaak dronk en de effecten nu pas echt merk. In het weekend voel ik de stress dat ik niet ‘even een wijntje met een kaasje kan doen’.
Ik heb mijn man verteld dat ik het lastig vind, maar ik wil niet opgeven. En ergens is er ook al winst: mijn aanvallen zijn minder geworden.
298.000
deelnemers gingen je voor