Blogger Maresch over pijnlijke momenten

Misschien ken je dat liedje uit 2007 van Amy Winehouse nog wel? Rehab, mogelijk heb je het een paar weken geleden op de radio voorbij horen komen, het staat in de Top2000 lijst 2024 op 707.

Dit aanstekelijke liedje verhaalt dit keer niet over haar liefje, niet over liefdesverdriet maar over haar worsteling met alcohol. 

 

Ik heb jaren in een Amy Winehouse tributeband gespeeld en deze song kon natuurlijk niet op de setlist ontbreken.

"They tried to make me go to rehab, I said" zong de zangeres, en "NO NO NO!" Joelde de zaal, de glazen hoog in de lucht geheven. 

"Wacht maar", dacht ik dan, "jullie komen jezelf nog wel eens tegen. Of mij, als lotgenoot, in de verslavingszorg."

Want zelf was ik nou ook bepaald niet van de Blauwe Knoop. 

Voor mij begon het feestje pas thuis als ik mijn bas in een hoek had gezet en er een fles op mij wachtte. Als ik niet de volgende dag hoefde te werken, tenminste. Maar soms ook dan.

 

Blues is pijn en verdriet waar je op kunt dansen, het allerbeste medicijn. Amy begreep dat als geen ander. 

Soms echter, is zelfs dit medicijn niet afdoende; een medicijn bestrijdt de symptomen, niet de oorzaak. 

 

18 Juni 2011, Belgrado, 20.000 fans waren verwachtingsvol naar het stadion gekomen, maar het werd een grote flop. 

Wankelend betrad Amy, veel te laat, het podium, worstelde zich, helemaal uit de toon, door een aantal songs heen, was de tekst kwijt. Op een gegeven moment was ze ten overstaan van publiek en camera´s gevallen op het podium en werd ze afgevoerd. De beelden gingen de hele wereld over, pers en publiek smulde ervan. Geen leuker vermaak dan leedvermaak.

Vijf weken later was ze dood. Overleden aan een alcoholvergiftiging. 

 

Zo triest heb ik het gelukkig nog niet meegemaakt, maar ik heb zeker ook pijnlijke momenten gekend, veroorzaakt door alcohol.

Op een zaterdagmorgen moest ik bloed laten prikken in het ziekenhuis. Nuchter, niet eten vanaf 's avonds laat. Kort daarvoor was ik gestart met een ambulante behandeling bij de GGZ en ze wilden mijn bloedwaarden weten. 

Het was vrij vlot gedaan en eenmaal thuis dacht ik: "Wat nu met de rest van de dag?" Binnenkort is het over, laat ik nu nog maar eens een feestje vieren, nu het nog kan."

Een paar uur later ontwaakte ik uit een diepe slaap, kennelijk door rumoer buiten. In de kamer hing een soort grijze mist. Ik keek door het keukenraam naar buiten, bij de buren in de tuin stond een groep mannen in gele pakken naar me te schreeuwen en wenkte dat ik naar buiten moest komen. Ik werd vastgepakt en over de schutting getrokken, door het huis geleid en naar buiten gebracht. Daar stond het vol met politie, brandweerwagens, ambulances. De hele buurt was uitgelopen en ik werd op sokken en met loshangende riem ten overstaan van iedereen, stevig bij de arm gehouden naar een ambulance afgevoerd.

Wat bleek? Ik had kennelijk trek gekregen en een pannetje soep willen maken, op het vuur laten staan en was aan tafel in slaap gevallen. De vlammen stonden een meter hoog, de buurvrouw had 112 gebeld. 

Ik mankeerde niets, het huis had geen schade, maar ik moest mee met de ambulance naar het ziekenhuis volgens een agente, anders werd ik gearresteerd. Op de SEH werd ik behandeld door een verpleegkundige die niet lang daarvoor bij ons had gewerkt. Ze bezag me met nauwverholen minachting. 

Zie daar mijn "Amy moment" in het klein. 

Drank zou een feestje moeten zijn, maar eindigt soms in een nachtmerrie. 

 

De behandeling bij de GGZ werd een flop. Die mensen doen hun best, ze moeten door de lange wachtlijsten zoveel mogelijk mensen in korte tijd afwerken en om vijf uur gaan ze weer naar huis naar hun eigen leventje. Een complex geval als ik, daar weten ze echt geen raad mee. 

Anders dan algemeenheden en goedbedoelde dooddoeners kwamen we niet verder. Ik was de fase GGZ al voorbij. Uiteraard viel het woord 'kliniek' maar daar verzette ik me hevig tegen: Nee, Nee, Nee!

Na een tijdje moest mijn vaste behandelaar met ziekteverlof en is de behandeling gestrand. 

 

Na verschillende andere ambulante behandelingen ben ik niet veel verder gekomen. Wil ik überhaupt wel stoppen? Was het een verstandige keuze om de kliniek af te wijzen? 

Hoe is dat eigenlijk opgenomen worden in de kliniek? Hoe gaat dat?

Ik vroeg mensen naar hun ervaringen, maar begrijpelijkerwijs is men terughoudend in het delen van ervaringen binnen de kliniek buiten besloten facebookgroepen en dergelijke. Ik schrijf dit stukje immers ook anoniem. 

 

Ik deed een greep op internet en vond ene Peter: "Jaren geleden vertoefde ik langdurig in een verslavingskliniek om met succes af te kicken van een alcoholverslaving" (..)

Over de dienstdoende sociotherapeuten: "Zelden een chagrijniger en mistroostiger volkje meegemaakt. Niet zonder reden: de effectiviteit van de verslavingszorg is twijfelachtig. Na de behandeling valt tot 70 procent van de gebruikers doodleuk terug. En niet een verslavingszorginstelling kan of wil harde cijfers geven over de effectiviteit van de behandeling. Het zal je werk maar zijn, met de moed der wanhoop en meestal vergeefs hardleerse junks onder handen nemen."

 

Een jongedame overweldigt het verblijf in een kliniek enorm: "Na 1 week belde ik mijn vader op om me alsjeblieft op te komen halen. Ik trok het op dat moment niet. Ik was nog te onzeker en te bang." (..) "Naar de situatie voor mijn behandeling in de kliniek wil ik nooit meer terug. Ik voel me nu veel te goed om weer die ellende in te gaan. Ik heb ook foto's van hoe ik er uitzag toen het echt slecht met me ging. Als ik het moeilijk heb of een trekmoment voel opkomen, kijk ik naar die foto's en weet weer waar ik het voor doe."

 

Een behandelmedewerker in een filmpje op de website van een van die kastelenklinieken: "Wat ik heel bijzonder en mooi vind aan het werk is dat ik mensen zie bij de intake, dan zitten ze er helemaal doorheen, hebben helemaal niks meer. Vervolgens gaan ze naar Schotland (..) keren weer terug en zit er een heel ander persoon voor ons."

 

Ik ben momenteel niet in behandeling. Moe van bezoeken aan een psycholoog: "Hoe vind je eigenlijk zelf dat het gaat?"  

Gek genoeg heb ik altijd goede ervaringen met de Dry January en IkPas-challenge. Cold Turkey stoppen lukt dan wonderwel goed. 

Zo tegen oudejaarsdag van het voorgaande jaar komt eerlijk gezegd de alcohol bijna letterlijk mijn neus en oren uit! Dat scheelt ook, natuurlijk.

 

In de loop van het voorjaar meestal, klinkt gewoonlijk steeds luider een stemmetje dat zegt: "Ah joh.. Kom op! Toe nou maar, het blijft onder ons."

Maar ik zeg NEE! NEE! NEE!

Intussen heeft dat valse stemmetje toch een zaadje geplant in mijn hoofd en in korte tijd is het uitgegroeid tot een hardnekkig onkruid. Ik verwijder het met wortel en tak, maar dat veroorzaakt alleen maar meer zaadjes. Weer later is het uitgewoekerd tot een ondoordringbare jungle. Op een gegeven moment geef ik toe en loop ik naar de supermarkt om een tas vol in te slaan. 

 

Sorry voor de zware kost op de maandag. Misschien regent het ook nog wel buiten..

 

Maar het is dag 13 en het gaat goed! Best wel verstoorde nachtrust in het begin en daarna stemmingswisselingen. Die heb ik ook als ik in gebruik ben trouwens, maar nu zijn ze intenser en duren langer. Aanvallen van drankzucht, vooral op 'de vertrouwde tijdstippen' kunnen hevig zijn. Ik weet inmiddels hoe het gaat, dit is niet mijn eerste poging. 

 

Onthou: als ik het kan, kun jij het beslist ook!! Hou vol!