Blogger Elmas

Toen ik mijn omgeving vertelde dat ik mee zou doen met Dry January was de reactie steevast: Hoezo?! Zoveel drink je toch niet? Nee ik lig ook niet onder een brug, maar het is goed om mijn ingesleten routines onder de loep te nemen. Lekker borrelen, wijntje bij het eten, wijntje na een drukke dag, wijntje als er iets te vieren valt, wijntje bij tegenslag en ga zo maar door. En bij een wijntje hoort ook een bitterbal, kaas en bij voorkeur een sigaret.

Stoppen met drinken raakt ook de identiteit van anderen!

Als ik niet meer drink, raakt dat de identiteit van de ander. Dat merk ik aan de reacties op mijn eigen stoppen met drinken. Want wat zegt het over hen als jij wél stopt? Zijn zij dan ongezond? Hebben zij zichzelf dan niet in de hand? Ben je nog wel gezellig als je niet meer drinkt?

Van drinkers wordt verondersteld dat ze nu eenmaal gezellig zijn (heb ik ook altijd gevonden), niet drinken is zo saai! En wat als je partner thuis nog wel een biertje neemt? Ik zeg dan: je hebt alleen invloed op je eigen gedrag, je eigen keuzes en je eigen leven. Laat de ander lekker zijn eigen ding doen. Je kunt niet van je partner of omgeving verwachten dat zij ook moeten stoppen omdat jijzelf gestopt bent. Als ik voor een marathon ga trainen kan ik ook niet van mijn omgeving verwachten dat zij dat ook gaan doen. Voorlopig koppel ik mijn identiteit los van drank (én van de bitterbal, én van het stukje kaas én van het sigaretje dat er voor mij ook bij past).

Wie ben je als je niet meer drinkt?

Maar wie ben ik dan wél als ik niet meer drink? Ik kan moeilijk zeggen: ik ben Elmas en ik drink niet. Net zoals ik ook niet zal zeggen: ik ben niet blond, geen liefhebber van vlees, geen man, geen wielrenner, geen ster in wiskunde enzovoorts. Het gekke is dat we dat juist wel doen als we stoppen met drinken.

Wie ben ik wél als ik niet meer drink? Daar heb ik lang over nagedacht in de aanloop naar januari. Identiteit hoort naar mijn beleving altijd positief te zijn, wil het (gedragsverandering) werken. Dus ik drink niet meer verander ik naar: ik ben een marathonloper. Ja! Ik pak de marathons weer op. Daar hoort een gezonde levensstijl bij.

Dus wanneer ik zeg dat ik dit jaar twee marathons ga lopen (Leiden en Amsterdam), reageren mensen letterlijk 100% anders: Geen alcohol voor jou hè? Geen vette hap voor jou hè? Knap hoor! Ik ga bij kilometer x staan om je aan te moedigen tijdens de marathon!

Waar is het misgegaan bij mij?

Een jaar geleden beleefde ik de zwaarste winter van mijn leven. Ik was neerslachtig, alle dagen leken op elkaar en ik kon geen vreugde voelen. Mijn vader was ziek en op 22 februari is hij uiteindelijk gestorven, 78 jaar jong. Ik ging in de overlevingsstand. Ik moest blijven werken, ik ben immers ondernemer, dus geen werk betekent simpelweg geen brood op de plank. Naast het werken was er nergens anders meer ruimte voor omdat ik verdrietig en moe was. Mijn hele lichaam zat onder de ontstekingen als gevolg van het ondraaglijke verlies. Ook mijn gezicht zat onder de blaasjes en rode vlekken, waar ik mij best voor schaamde maar niets aan kon doen.

Rouwen is voor onze hersenen en lichaam net zo zwaar als het hebben een fulltimebaan kwam ik later achter. Dus in de overlevingsmodus maakte het niet uit wat ik at (ik at echt slecht), wat ik dronk (prima verdoving), dat ik niet meer sportte (geen energie voor). Nu is er bijna een jaar voorbij en ben ik er eindelijk klaar voor om de sluier en waas van rouw langzaamaan af te doen. Mijn identiteit is dat ik een succesvolle ondernemer ben, marathonloper. Daar is geen plek voor zelf ondermijnend gedrag, negatieve gedachtes en destructieve gewoontes. Mijn vader zou trots op mij geweest zijn!