Vorige week overleed de oude baas van de boerencamping waar ik al 4 jaar een vaste plek heb. De familie vroeg me of ik langs kon komen om mijn caravan uit de schuur te verplaatsen omdat daar, in de schuur, de uitvaart zou zijn. Ik zou er in de avond heen rijden, overnachten en dan in de ochtend weer terug naar huis gaan.
Het idee dat iedereen daar dan in de avond rond het vuur zou zitten, verdrietig zou zijn, verhalen zou vertellen, met een wijntje of een jonge jenever… Het maakte me bang dat ik het niet vol zou houden. Feestjes heb ik al overwonnen, een ruzie met mijn partner heb ik eruit gewandeld, maar deze? Verdriet is voor mij de moeilijkste emotie om het hoofd te bieden zonder alcohol.
Uiteindelijk lukte het door omstandigheden niet om die avond naar de camping te rijden. Ik was ergens wel opgelucht en daar baalde ik dan weer van. Het maakte me ook standvastiger. Ik wil dit gevoel nooit meer hebben. Dat ik opgelucht ben dat ik ergens niet bij kan zijn - uit angst dat ik ga drinken. Zo wil ik niet zijn.
Uiteindelijk ben ik een dag later gegaan, en ik ben er ook een nacht gebleven. Familie en vrienden dronken wijn en ik water. Ik kreeg ėėn keer de vraag: “Ben je van de blauwe knoop of zo?” Ik reageerde ontwijkend: “Nee, maar ik drink gewoon nu even water.” Alsof ik me ervoor schaamde niet mee te drinken.
Ook de volgende dag op de uitvaart heb ik niet gedronken. Het was verdrietig en mooi. En het feit dat ik er sober doorheen ben gekomen was voor mij ook een beetje een persoonlijk eerbetoon aan de oude baas van de camping.
Hij overleed aan de gevolgen van Korsakov.
298.000
deelnemers gingen je voor