Misschien heb je mijn blogs gelezen de afgelopen woensdagen, dan weet je het: ik ben vaak op reis voor mijn beroep. Niet alleen fysiek maar ook innerlijk. Maar de afgelopen weken was de bestemming anders. Geen vliegticket, geen koffer. Alleen ikzelf, zonder alcohol. 40 dagen lang. Een reis zonder buitenwereld, maar met des te meer binnenwereld.
Ik deed mee aan deze 40 day #ikpas challenge. Eerlijk? Het leek me in eerste instantie niet zo’n uitdaging. Dry januari ging me makkelijk af, dus waarom zou dit anders zijn. Maar toch, ik werd vooral door het seizoen extra getriggerd. Allemaal weer uit je winterse cocon, het sociale (buiten)leven kwam weer op gang. Een wijntje op het terras, een prosecco bij een lunch, ik heb ze gemist. Waar ‘m dat in zat? Ik denk echt in het automatisme. In het ongemerkt grijpen naar mijn ontspanning in vloeibare vorm.
Het ongemakkelijke begin
De eerste week voelde vreemd. Alsof ik onbewust iets miste. Niet zozeer de alcohol zelf, maar wat het symboliseerde: ontspanning, loslaten, mezelf belonen. En vooral… niet hoeven voelen. Sociale momenten vroegen ook ineens iets anders van me. Ik merkte hoe vaak ik – heel subtiel – een mooi wijnglas pakte voor mijn drankje om het net even wat gezelliger te maken. Niet steeds tegen de visite hoeven zeggen “Nee, ik drink geen alcohol” en dan met een longdrinkglas voor mijn snufferd zitten. Hoera! Ice tea lijkt gelukkig op witte wijn. Zonder dat glas, was mijn 'niet drinken' ineens volledig aanwezig. Wat me vooral raakte, was de helderheid. Letterlijk én figuurlijk. Ik vertelde het al eerder; mijn slaap verbeterde, mijn huid kreeg glans en mijn gedachten – normaal gesproken een wervelwind – werden kalmer. Er kwam ruimte. Ruimte om te voelen waar ik normaal gesproken niet zo goed in ben.
Geen afleiding
Ik ging ook weer wandelen, maar nu zonder muziek en zonder podcast om me af te leiden. Schreef weer in mijn journal, en kroop achter mijn laptop voor deze wekelijkse blogs. Voelde meer verbinding met mezelf, met mijn lichaam. En het mooiste? Ik voelde ook meer verbinding met anderen. Zonder filter, zonder ruis. Deze 40 dagen hebben me niet veranderd, maar ze hebben me dus juist wat dichter bij mezelf gebracht. Ik leerde dat ik helemaal geen “verdoving” nodig heb om lekker door het leven te huppelen. Dat stilte ook veiligheid kan geven. Dat ik emoties prima aankan zonder ze te verzachten. Deze 40 dagen waren dus eigenlijk een soort nuchtere pelgrimstocht. Geen routebeschrijving, geen tourguide (lekker toepasselijk op mijn leven ; ) Alleen ik. En dat was en is meer dan genoeg.
Aan jou…
Misschien denk je nu: “Dat zou ik ook wel willen.”
Of misschien vind je het juist spannend.
Maar stel jezelf deze vraag:
Wat zou er gebeuren als jij jezelf 40 dagen lang de ruimte gaf om écht te voelen? Zonder ruis en zonder verdoving?
Misschien kom je dan, net als ik, uit bij iets wat veel kostbaarder is dan een glas wijn: verbinding. Met jezelf.
298.000
deelnemers gingen je voor