Dry January? Tuurlijk, dat begrijpt bijna iedereen tegenwoordig. Maar nóg een challenge? Is dat nou nodig? Ik weet toch allang dat ik geen echt alcoholprobleem heb?
Ik ben Agnes en ik deed dit jaar voor de negende keer mee aan Dry January. Waarom? Omdat mijn vader negen jaar geleden overleed aan primaire leverkanker. De oorzaak? Nou ja, laten we zeggen dat zijn lever geen fan was van zijn levensstijl. Eén ding wist ik zeker: zo wilde ik niet eindigen. Ergens verslaafd aan raken? Dat nooit.
Ik hou mezelf dan ook graag voor dat ik nergens echt verslaafd aan ben. Dat ongeduldige gesnak naar koffie in de ochtend? Telt niet. En als ik een zak drop of chips opentrek en hij móét leeg? Ach. Voor de zekerheid doe ik af en toe een zelfopgelegde challenge om te bewijzen dat ik heus de baas ben over mijn eigen cravings. Daarom heb ik bijvoorbeeld ook nooit écht gerookt. Hooguit af en toe na een paar wijntjes. Maar verslaafd? Nee hoor, tenminste.. dat hield ik mezelf voor.
Toch wil ik ook niet doorslaan naar de andere kant. Zo’n strenge geheelonthouder worden die op feestjes met een glas spa rood in de hoek staat met een gezicht alsof ze op een citroen kauwt? Of, erger nog, het beeld van een ex-verslaafde die echt nooit meer mág drinken? Het leven moet wél een beetje leuk blijven.
Zo dacht ik heel lang, maar inmiddels begin ik te ontdekken dat het leven zonder alcohol eigenlijk verrassend goed bevalt. Dry January is inmiddels een eitje, maar wat gebeurt er als ik die grens nog wat verder oprek? Er is maar 1 manier om daarachter te komen, en daarom doe ik mee met de 40 dagen geen druppel challenge!
298.000
deelnemers gingen je voor