Als ik het kan, kan jij het ook

Het begint gewoon te worden. Het niet drinken, ik ben er inmiddels aan gewend. Natuurlijk: in het weekend heb ik heus af en toe wel zin in een wijntje. Maar net zo lief trakteer ik mezelf op het al eerder beschreven zelf-ingemaakte druivensap. Afgelopen vrijdag had ik een avondje met een stel vriendinnen. Een van hen is recent vrijgezel geworden en aangezien de helft van het gezelschap dezelfde status heeft, organiseerden we een Tinder-avond. Ik -als getrouwde vrouw- liet me meeslepen in de wereld van de op-zoek-zijnde mensen. En een ervaren vrijgezellin legde uit wat de termen in de begeleidende tekst nu echt betekenden. Je kunt je voorstellen: hilarisch was het. Met water. En lekkere hapjes. Geen groot gemis, geen moeilijke momenten, geen overdreven reacties uit mijn omgeving. Eigenlijk een saai verhaal dus. Maar wel een verhaal met hoop. Als ik het kan, dan kan iedereen het.  Intrinsieke motivatie is volgens mij het toverwoord in deze. Klinkt als een mega-succes-story hè? Nou, dat is het niet helemaal hoor. Ik vertelde jullie al in een eerdere blog dat we Ik Pas in onze gemeente wilden ‘doen’. De wethouder zou het boegbeeld voor de gezonde leefstijl zijn, en wij als Actieteam zouden de campagne gaan leiden. En dan wel ik, als meest gemotiveerde van het stel. Maar de wethouder stopte er mee (met wethouder zijn bedoel ik). En ik -zei de gek- werd kartrekker van de campagne. En dat was lastig. We hebben er een artikel aan gewijd op intranet en de blauwe bandjes lagen trots op mijn werkplek klaar om massaal gedragen te gaan worden. Maar het bleef stil. En ik voel er niets voor om mijn collega’s te gaan overtuigen om te stoppen met alcohol. Echt niet. Ik had het net al over intrinsieke motivatie, hè. Daar geloof ik in. De mensen die me steunden, dronken toch al weinig tot geen alcohol. Supertof, daar niet van, maar het helpt natuurlijk niet in de aanmeldingen. We kunnen dus wel rustig spreken van een flop. Als ik dit zo opschrijf, voel ik de teleurstelling. Ik had gehoopt op een massaal enthousiasme. Een faillissement van de plaatselijke supermarkt ten aanzien van de kratjes Grolsch (en natuurlijk een booming vraag naar 0.0, want ik gun die supermarkt ook hun winst ;-)) maar helaas. Niets, nada, niente van dat alles. Want niemand die zich aanmeldde. Voor wie deed ik dit allemaal? Mag ik even uithuilen? Even ongegeneerd passief klaaggedrag vertonen?   Maar ik ben ik niet als het gevoel niet snel omgedraaid wordt. En soms op onverwachte manier. Afgelopen dinsdag was ik uitgenodigd in Boxtel door Stapin, een bedrijf dat zich inzet voor gedragsverandering, in de breedste zin van het woord. Ik kreeg bokshandschoenen en moest letterlijk de ‘ring in’. Discussiëren is way out of my comfort zone. Ik heb wel een mening, maar in duel gaan is moeilijk voor mij. Ik schrijf makkelijker dan dat ik bekvecht. Toch heb ik me laten verleiden. Met klotsende oksels en een hart dat mijn borstkas uitstuiterde stapte ik de ring in en verdedigde ik de stelling ‘dat de euforie rondom Duncan van het songfestival helemaal niet overtrokken was’. Poeh, wat zweten. Vechten tegen de bierkaai, met allemaal ondernemers die anti-songfestival waren. In de pauze vertelde ik de organisator van het evenement over mijn alcohol-stop-actie en na de pauze werd ik onverwacht voor de hele zaal geroepen en mocht ik het verhaal nog even dunnetjes navertellen. “Een mooi voorbeeld van gedragsverandering”, gaf de organisator aan. Met rode wangen ontving ik een heel daverend applaus. Jeetje, deed ik het toch niet alleen voor mezelf. Ik weet natuurlijk niet of iemand een druppel minder gaat drinken door mij, maar als er iemand twijfelt om deze stap te zetten, dan weet ik zeker dat ik een heel klein duwtje kon geven. Een duwtje om te laten weten dat iedereen het kan. Want als ik het kan, kan jij het ook.