Afscheid van mijn guilty pleasure

Goede voornemens? Daar ben ik eigenlijk nooit mee bezig. Ook niet op de drempel van het nieuwe jaar. Ik geloof er niet in dat het zo makkelijk is om je gedrag en gewoonten te veranderen. Zeker slechte of ongezonde gewoonten, die leer je meestal niet van de ene op de andere dag af. Voor mezelf zie ik bovendien niet een-twee-drie een aanleiding om het roer om te gooien. In alle bescheidenheid meen ik dat ik eigenlijk best bewust en gezond leef. Ik wandel en fiets veel en voel me fit. Ik eet gezond en kan verleidingen meestal goed weerstaan: zoetigheid, vet, zout, ik ben er altijd matig mee. En ik rook niet. Tien jaar geleden drukte ik, tot dan toe een verstokte roker, mijn laatste sigaret uit. Bourgondisch Toegegeven, ik drink wel graag een glaasje wijn. ‘s Avonds, na een lange werkdag, even ontspannen. Even de zinnen verzetten. En voor de gezelligheid, natuurlijk, met vrienden en familie. Een glaasje hoort er bij, toch? Het is misschien wel een van mijn laatste guilty pleasures. Nu ik er over nadenk, de oorzaak ligt waarschijnlijk in mijn bourgondische opvoeding. Ik herinner mij van thuis de heerlijke maaltijden. Op zon- en feestdagen, met het hele gezin aan tafel, hoorden we hoe mijn moeder in potten en pannen stond te roeren. We zaten samen lekker te keuvelen en dronken dan ook altijd een glas of twee. Lekker. Onschuldig. Alcohol is voor mij later ook nooit een probleem geweest, gelukkig. Altijd met mate, overdaad schaadt. Want ik ben me er echt wel van bewust dat drank niet goed is voor lijf en leden. Alcoholmisbruik kan tot heel veel ellende leiden. Er zijn mensen die zich te barsten drinken. Met desastreuze gevolgen voor hun gezondheid en voor hun sociale omgeving. Veel jongeren zuipen zichzelf elk weekend weer op het randje van een coma, soms in combinatie met lachgas en pillen. Verslavingen? Het zijn drama’s. Sympathiek Niettemin ben ik tamelijk allergisch voor bemoeizucht. Regeltjes, geboden, verboden; daar zijn we in Nederland goed in. Ik maak graag zelf uit wat goed voor me is. Wat ik wél leuk vind, is om verleid, uitgedaagd worden. Het initiatief IkPas, van de Groningse gezondheidsdienst en verslavingszorg, vind ik dan ook sympathiek. Ik neem de handschoen op en begin enthousiast aan een frisse start in het nieuwe jaar. Voor mij betekent dit: een maand lang geen alcohol. Geen druppel. Dry January. De burgemeester, mijn collega-wethouders, een aantal raadsleden, ambtenaren en medewerkers van het welzijnswerk in onze gemeente, doen mee. Dat maakt het extra leuk. Het geeft een speciaal groepsgevoel. En we hebben, zo nodig, steun aan elkaar. Zou ik het lastig vinden? Ga ik het missen, op feestjes bijvoorbeeld? Vastgeroeste patronen doorbreken en weer eens bewust naar je eigen leefstijl kijken; dat kan natuurlijk geen kwaad. Stiekem ben ik ook wel een beetje benieuwd of ik me straks daadwerkelijk nog fitter voel. Want dat ik soms niet goed slaap, dat wijt ik gemakshalve altijd aan langdurig staren in mijn laptop en iPad. Misschien kom ik nu wel tot de conclusie dat er een andere oorzaak aan te wijzen is? Wie weet. Ik wens alle IkPas-deelnemers heel veel succes deze maand! Elly Pastoor, Wethouder Westerkwartier, Groningen