Het was een rare week. Ja, want corona is hier ook gearriveerd. Tot nu toe hebben we het steeds de baas kunnen blijven door gezond te eten, veel te bewegen (wandelen) en veel te luchten maar nu dan toch...
Ik was gezellig een dagje met vriendinnen weggeweest. We hadden lekker een hapje gegeten samen, kom ik thuis ligt mijn man met corona flink ziek op bed. Zoonlief zit beneden met een biertje. Normaal pak ik na zo een uitstapje ook nog een wijntje. Even ontspannen en nagenieten van de dag, maar nu niet natuurlijk. Ik zag dat we nog sapjes in huis hebben, dus dronk ik een lekker sapje.
Op de bank kijk ik naar een foto van mijn moeder die er al een tijdje niet meer is. Toen mijn vader overleed, kwam ze vaak bij ons logeren omdat ze ver weg woonde (100 km bij ons vandaan). En dan hadden we het altijd heel gezellig. Niet dat ze veel dronk, want ze had een passie voor een gezonde levensstijl. Niet roken, weinig vlees en ze lette op haar gewicht. Maar bij ons dronk ze 's avonds gezellig een wijntje mee.
En wat zo leuk was aan die avonden, we draaiden muziek van Benny Neyman, gingen laat naar bed en we maakten altijd heel veel plannen. De volgende dag waren die plannen trouwens ver weg.
Ik weet bijna zeker dat als ze er nu nog zou zijn dat ze mee had gedaan aan IkPas.
Maar genoeg geweemoed...
Hoe gaat het nu met me? Het gaat eigenlijk wel goed, al mis ik een lekker glaasje wijn bij momenten wel. Vooral na een vergadering. Als ik de boel even wil laten bezinken. Nu doe ik dat met een sapje.
Intussen heb ik ook corona. Mijn zoon trouwens ook. Ja, dat kan ook bijna niet anders als je man en vader ook ziek is. Al is hij inmiddels redelijk opgeknapt.
Eén voordeel: ik heb nu echt geen zin in wijn.