Emma: zo vader zo dochter

“Het is een kind van der vader!” zegt mijn vader altijd lachend als ik in het restaurant mijn zoveelste glas rode wijn bestel. Mijn vader houdt van een stevige borrel en ik ken hem ook niet beter dan dat hij vroeger met een kopstootje op de bank televisie aan het kijken was. Mijn moeder is al een tijdje overleden maar was in de jaren ‘70 en ‘80 Purser bij de KLM en heeft tijdens die periode natuurlijk ook enorm genoten van het reizen en de bijbehorende drankjes. Mijn ouders waren bourgondische mensen en ik was denk ik 10 jaar dat ik mijn eerste Breezertje mocht drinken van mijn moeder. Alcohol hoorde bij het leven.

In mijn jeugd heb ik ook enorm veel gedronken. Vanaf mijn 15^e hing ik met een groepje in het park en hadden we altijd wel een fles rosé en/of een joint in onze handen. Elk weekend was het feest en gingen we naar de stad, zoals de meeste pubers. Toen ik voor mijn studie op kamers in Amsterdam ging wonen was het hek helemaal van de dam. Eerst dronk ik alleen in gezelschap maar al gauw werd de trek in een ‘lekker wijntje bij het eten’ steeds groter en dronk ik standaard een fles rood in een avond leeg. Ik kan mij herinneren dat de fles al op was en ik snel nog voor 22.00 uur een tweede fles wijn ging halen voordat de supermarkt dichtging, en die fles ook die avond nog opdronk. Daarbij werkte ik in een bar op de Nieuwmarkt in hartje Amsterdam waar de drank helemaal voor het grijpen stond. De volgende dag waren de katers verschrikkelijk. De enige remedie die ik kon bedenken was een ijskoud biertje, lekker verfrissend en je voelt je meteen een stuk beter. Soms lag ik een hele dag op bed.

Je kunt je l voorstellen dat hierdoor mijn studieresultaten belabberd waren en ik niet genoeg punten had om over te gaan. Ik merkte dat deze levensstijl een negatieve invloed op mijn leven had en ik was bang dat ik inmiddels een ernstige alcoholverslaving had ontwikkeld. Aan de andere kant dacht ik dat het hoorde bij mijn studententijd en het maar een fase was. Ik raakte in die periode veel in paniek en raakte depressief. De controle over mijn studie en het alcoholgebruik raakte ik kwijt en ik voelde zwak en futloos. Het ergste vond ik dat ik mijn studie wilde halen maar het ook als een enorm obstakel zag. Het heeft een paar jaar geduurd voordat ik deze neerwaartse spiraal kon doorbreken.

In 2016 leerde ik mijn vriend kennen die ook van een borrel houdt, maar zijn alcoholgedrag beter onder controle heeft dan ik. Hij werkt 40 uur per week en drinkt alleen in het weekend, soms bij een gelegenheid doordeweeks. Hierdoor ben ik ook minder gaan drinken deels omdat ik niet wilde dat hij mij als een alcoholiste zag en het gaf me de boost om er echt wat aan te doen. De gedachte om te minderen spookte altijd door mijn hoofd. We gingen samenwonen waardoor ik echt een stok achter de deur had. Ik kreeg langzaam de controle terug en pakte mijn studie weer op, in deeltijd zodat ik alleen vrijdag naar Amsterdam naar college ga en de rest van de week ernaast kan werken.

Ik doe mee aan IkPasom om te bewijzen dat ik de drank makkelijk kan laten staan en dat ik geen alcohol nodig heb om het gezellig te hebben. Het voelt voor mij als een overwinning dat ik zelf de controle terug heb. Door deze leerzame periode kan ik stoppen na 2 wijntjes en hoef ik de fles niet meer dwangmatig op te drinken. Doordeweeks zitten wij heerlijk op de bank met een kopje thee. Ik ben blij dat ik met de hulp van IkPas mijn gewoontegedrag heb doorbroken en dat ik bewuster om kan gaan met de drank. Dat ik mij fitter voel en dat als ik in de ochtend in de spiegel kijk, eindelijk van die vermoeide blik af ben.

Emma (28 jaar)